Ձուռքինտը
Ձուռքինտը կնաց քիսպա̈թ քաշուշ․
— Քիսպա̈թ քաշօղ, քաշա̈ ինձի աշկալ մը!
— Փարօվ յէս ըմընին ա̈լ քաշիմ գու!
Ա̈դ գընիգը նստավ գէջին վրա, փօտօգրաֆը քաշէց ընու աշկալը. Դէսավ քինտը ձուռ ա̈. Նա̈յրէց աշկալջուն հէդ գռվուշ.
— Օրի քինտըս ձուռը հօնէծիր?
— Ես ինցօ ընէյը քինտըդ ձուռն ա̈, ձուռ հօնէցի.
— Ես ա̈լ կիդէյ օր քինտըս ձուռն ա̈ տուն տա̈ խաս աշկալջի յէյդ նա̈, հօնաձ շիդագ!
Ըն աշկալջուն փարըն դվավ էճ, կնաց ուրիշի մօդ, ամա վում մօդ կնաց նա̈, ձուրը հօնէցին. Ըն սօղը գըռէվ ընէլօվ աշկալջուն հէդը, չայցավ բաշ ընիլ, քինտը ձուռը-մուռը փարըն դըվավ, աշկալը առավ, դուն դարավ.